غلامحسین ساعدی، پزشکی که سرانجام نویسندگی را برگزید و ادبیات داستانی ایران، طی دهه‌های سی و چهل وام دار او شد. در سال ١۳١۴ در آذربایجان تولد یافت. فعالیت‌های سیاسی‌اش را از سال ١۳۳٠ آغاز کرد و مسئولیت انتشار چند روزنامه را در آذربایجان بر عهده گرفت. بعد از کودتای ٢٨ مرداد ١۳۳٢دستگیر شد و چند ماهی در زندان به سر برد. در داستان‌های ساعدی، جهان غم‌انگیز فقر و دربه‌دری دهقانان آواره، روشنفکران سرگردان و بی‌هدف و ولگردان آواره اجتماع ترسیم می‌شود و این‌گونه فقر، درماندگی و واقعیات فضیحت‌بار جامعه، چهره‌ی عریان جهان پیرامونشان را به خواننده نشان می‌دهند. در پس این توصیفات، خشم و خروشی توأم با کینه نهفته است و درنهایت، آنچه برای خواننده برجای می‌ماند، زهرخندی بیش نیست. «عزاداران بیل» از سال ١۳۴٢ تا سال ١۳۵۶، دوازده بار تجدید چاپ شد و بعد از گذشت سالیان، همچنان اثری خواندنی تلقی می‌شود که جریان خاصی را در خود پدید آورده است؛ چنانکه شاملو در مورد آن می‌گوید: "ما عزاداران بیل را داریم از ساعدی، که به عقیده من پیش‌کسوت گابریل گارسیا مارکز است." عزاداران بَیَل مجموعه هشت داستان پیوسته درباره فلاکت‌های مدام مردمان روستایی به نام بَیَل است. این کتاب را غلامحسین ساعدی نگاشته است و در سال ۱۳۴۳ چاپ‌شده است. این مجموعه از داستان‌های روستایی غلامحسین ساعدی محسوب می‌شود. به نظر جمال میر صادقی دیگر نویسنده ایرانی و منتقد ادبی، منبع الهام ساعدی نقاب مرگ سرخ اثر ادگار آلن پو بوده است. داستان گاو یکی از معروف‌ترین داستان‌های این مجموعه است که بعدها توسط داریوش مهرجویی به‌صورت فیلم درآمد. هم‌اکنون می‌توانید نسخه صوتی «عزاداران بیل» را با اجرای بسیار زیبای استاد علی دنیوی ساروی بشنوید.